Tregime ISLAME

1.KESHILLAT E Ebu Derdai-t r.a



Tregohet se një djalë erdhi te Ebu Derdai r.a. dhe kërkoi këshillë, e ky iu përgjigj:

"Djali im, përmende Allahun në mirëqenie, Ai do të përkujtoj kur je në fatkeqësi!

Djali im, bëhu dijetar (alim) ose nxënës (muteal-lim)ose dëgjues i mirë, e mos u bëj i katërt se do të shkatërrohesh!

Djali im, mesxhidi yt le të bëhet shtëpia jote, sepse kam dëgjuar nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.s. duke thënë: "Mesxhidi është shtëpia e secilit njeri të vetëdijshëm dhe të pastër"
.
 Djali im, ai i cili e bën shtëpinë mesxhid , Allahu ia ka siguruar mëshirën e Tij dhe ia siguron kalimin nëpër urën e Siratit.

Një prej shkatërrimit të këtij ummeti është se ka të tillë që dëgjojnë ligjëratën (dersin) të shtunën, të dielën veç fillojnë të mbajnë vazë, ndërsa të hënën bëhen të ashtuquajtur dijetar!"

Shpëtimi është në vetëdijen e lartë dhe në vetëkontroll, siç thotë verseti kur'anor: "Ata janë njerëz që nuk i pengon as tregtia e largët e as shitblerja në vend për ta përmendur Allahun, për ta falur namazin dhe për ta dhënë zeqatin, ata i frikësohen një dite kur do të tronditen zemrat dhe shikimet".


Secili kërkon lumturinë dhe kënaqësinë por njerëzit dallojnë për mënyrën se si e arrijnë këtë. Dikush mendon se lumturia është në pasuri, dikush nëpërmes epsheve, dikush në gjëra të kota, dikush në alkool ose drogë, dikush në pushtet dhe nam, dikush në pozitë dhe privilegje, dikush në femra, dikush në rroba luksoze, etj.

Mirëpo sikur lumturia të ishte në pasuri, Karuni do të ishte njeriu më i lumtur në botë, sikur lumturia të ishte në pushtet dhe dominim dhe privilegje, Faraoni dhe Hamani do të ishin më të lumturit në botë. Sikur lumturia të ishte në nam dhe rroba luksoze, "yjet" e njohur botëror nuk do të vdisnin në mjerimin më të madh. Lumturia e vërtetë dhe kënaqësia është në bindje ndaj Zotit dhe ruajtja nga mëkatet.

 Ky është shkas i suksesit të përhershëm: "Secili njeri do të shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kiametit, e kush shmanget zjarrit e futet në xhenet, ai ka arritur shpëtim, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues".

 I Lartësuari gjithashtu thotë: "Kush bën vepër të mirë, qoftë mashkull ose femër, e duke qenë besimtar, Ne do t'i japim atij një jetë të mirë (në këtë botë), e (në botën tjetër) do t'u japim shpërblimin më të mirë për veprat e tyre".

Njëri prej robërve të Allahut ka thënë: 'Të mjerët banorët e dynjasë! E lëshuan këtë botë e nuk e shijuan gjënë më të ëmbël në te?'

- Dikush e pyeti: "E cila është gjëja më e ëmbël në dynja?" Robi i Allahut u përgjigj: 'Njohja e Allahut!'

Njëherë tre thirrës në islam, kaluan pranë një populli i cili adhuronte zjarrin, dhe i ftuan që ta adhurojnë vetëm Allahun dhe vetëm Atij t'i luten, mirëpo populli nuk pranuan. Kur dëgjuan për këta, ushtria e këtij populli i prangosi dhe i solli para mbretit të tyre. Kur i dëgjoi mbreti, thirri prijësit e tij fetar që të bëjnë dialog më këta. Kleriku i tyre u tha thirrësve islam që do t'ju bëjë disa pyetje, ndërsa këta thanë:

"Nëse përgjigjemi në pyetje, a do ta pranosh Islamin?!"

Kleriku tha që pranon dhe filloi me pyetjet: Çfarë është ajo që Zoti nuk e njeh? Çfarë kërkon Zoti prej robërve të Tij? Çfarë Zoti nuk ka në thesaret e Tij? Çfarë ka njeriu e që Zoti nuk e ka? Çfarë Zoti ia ka ndaluar vetit?

Në këtë njëri prej thirrësve në islam filloi të përgjigjej në pyetjet: Atë që Zoti nuk e njeh, është shirku (politeizmi); "...Thuaj: "Përshkruani realitetin e tyre! A ju po e njoftoni Atë për atë (shok) kinse Ai nuk po ditka se ç'ka në tokë, apo vetëm po i emërtoni me fjalë (e ata as që ekzistojnë)? Jo, por ata që nuk besuan u duket e mirë dredhia e tyre,..."  Pra, Ai nuk njeh ortak në pushtet!

Atë që Zoti kërkon prej robërve të Tij është huaja: "Nëse Allahut i huazoni diçka të mirë, Ai juve ua shumëfishon atë dhe ju falë; Allahu është shumë mirënjohës, i butë".

 Atë që Zoti nuk ka në thesaret e Tij është varfëria, sepse thesaret e Tij janë gjithnjë përplot dhe jep sa të dojë dhe kujt të do; Atë që njeriu e ka e Zoti nuk ka janë gruaja dhe fëmijët; Atë që Zoti vetit ia ndaloi është zullumi (padrejtësia)!;

Kur dëgjoi këto përgjigje kleriku filloi me qarë dhe tha: "Kjo është vërtetë fe e vërtetë! Si ta pranoj?

Thuaj: La ilahe ilallah Muhammedun resulullah!

Kleriku me sy të përlotur e tha shehadetin e pas tij të gjithë e përsëritën këtë.

Takimi i Shejtanit me Jahjanë a.s
. Erdhi njëherë Iblisi te Jahjai a.s. dhe i tha: "Dëshiroj që të këshilloj!"

Jahja a.s. i tha: "Gënjen, ti nuk dëshiron të më këshillosh mua, por më trego për njerëzit?!"

Iblisi tha: "Ne njerëzit i ndajmë ne tre grupe. Grupi i parë është më i rëndi për ne, ne mundohemi që t'i shmangim nga rruga e vërtetë, por pas kësaj ata pendohen dhe ne na shkon mundi huq.Përsëri përpiqemi nga fillimi, por ata përsëri pendohen dhe ne nuk kemi sukses. Me këtë kategori vazhdimisht mundohemi.

Grupi i dytë i njerëzve për ne janë si topi në duart e fëmijëve, i kapim kur të duam, i lëshojmë kur të duam. Këta na janë të bindur tërësisht.

Të tretët janë si ti, të pagabueshëm, këtyre s'mund tu bëjmë asgjë".

Jahjai a.s. e pyeti: "A ke mundur ndonjëherë të më mashtrosh?"

Iblisi tha: "Njëherë! Të ofruan ushqim, e unë ta bëra aq të shijshëm sa që ti ke ngrënë më tepër se duhet, dhe atë natë nuk je zgjuar për namaz të natës".

Jahjai, a.s. tha: "Mirë, kurrë më nuk do ta teproj me ushqim".

Iblisa tha: "Edhe unë kurrë më nuk do ta këshilloi njeriun".









2. SHANSI I FUNDIT


Që nga fëmijëria i kam urryer hapësirat e ngushta... sepse ndjeja frymënxënie... andaj gjithmonë ikja nga këto... por gjithnjë me frikë duke u dridhur nga ngushtësia...

Kur u rrita kuptova se kjo ishte sëmundje psikike, por nuk kam mundur të shërohem dhe të lirohem nga kjo.

Tani hyra në një vend të ngushtë, por me forcë... pa dëshirën time

Më vendosën në një arkë të ngushtë... por zërat mirë i dëgjoja rreth meje... sytë i kisha të mbyllur, por disa shikoja... bërtitnin. "Oh, ah i mjeri ky... vdiq në moshën e rinisë...kishte shumë shpresa dhe punë të cilat nuk i kishte kryer!"

Dhe vërtetë kisha shumë punë të pa përfunduara, si p.sh. nuk arrita t'ia hapë një lokal birit tim... nuk i kisha paguar këstet e fundit të kredisë për veturë dhe televizor plazma... ndërsa shpresa ime që të formoj një ndërmarrje të madhe ku do të punësoja miqtë e mi ishte një iluzion i largët... nuk kisha blerë dru dhe thëngjill për dimër, dhe nuk kisha bërë disa meremetime në shtëpi.

Derisa këto mendime silleshin në kokën time, për t'i përfunduar këto gjëra, papritmas një zë tronditi veshin tim... zë nga i cili u frikësua shpirti im... vinte nga thellësia e trurit tim, ku edhe fillonte jehona e tij... dëgjohej sikurse të ishte nga megafoni. "Fund, koha jote kaloi!" Me keqardhje i thashë vetes: "Ah, sikur mos t'ishte fundi dhe koha mos të kalonte!"

Nuk di si më ndodhi fatkeqësia... kur unë jam shofer i mirë... dhe derisa po mundohesha të lëvizë, ndjeva që miqtë që më rrethonin më mbuluan me çarçaf të bardhë...

U mundova të bërtas me sa fuqi që kisha dhe të ngrihem nga vendi që t'i ndaloi... por nuk pata sukses... nuk mund të bëja asnjë lëvizje dhe as të flas asnjë fjalë.

Nuk kaloi shumë kohë dhe u gjeta në një vend të errët... dhe nëpër vrima shikoja një dritë të zbehtë... me frikë e cila nuk mund të përshkruhej, thashë me vete: "O Zoti im! Çfarë do bëhet me mua? Çfarë të bëj?" Nga frika as nuk mund të mendoja. Pastaj më bartën në tabut...Jashtë binte shi i madh

. Më vendosën në gurin e xhenazes para xhamisë.

Kur vërejta xhaminë, më ra ndërmend sa afër shtëpisë e kam pasur, dhe asnjëherë nuk kisha hyrë në te sepse nuk gjeja kohë... por me vete gjithmonë thosha, do të vendos të falem kur t'i mbushë të pesëdhjetat... këtë gjithkush e dinte.

Edhe miqve u thosha, posa t'i mbushë të pesëdhjetat do t'i lë gjërat e këqija dhe do të falem rregullisht

. Po,... po..., ah mos të ndodhte kjo fatkeqësi... do të bëhesha njeri i mirë në të ardhmen.

Edhe për herë të dytë deri te veshi im arriti zëri i njohur, që nuk e dija nga vinte: "Fund, koha jote kaloi!"

Kaloi pak kohë dhe përsëri më bartën mbi supe... me siguri me kishin falë xhenazen.

Kur kalova pranë kafenesë, dëgjova shokët duke qeshur, me ata që për çdo ditë lozja me letra... pa dyshim nuk kishin dëgjuar lajmin e vdekjes sime.

Duke më bartur dëgjoja njerëzit, miqtë e mi duke thënë... nuk po ec tregtia... disa tjerë flisnin për sport... ndërsa të tjerët pëshpëritnin: "Shih çfarë dite miku ynë e zgjodhi të vdes!"... edhe jetën e ka pasur kësisoj, vërtetë është ters, u lagëm prej kokës deri te këmbët.

Mos është ky ndoshta një gabim... ndoshta kjo që dëgjoj nuk është e vërtetë... a është e mundur të flasin kështu shokët e mi, për të cilët sa herë jam sakrifikuar?

Arritëm në varreza... më lëshuan në varr. "O Zot, thash me vete.... çfarë bëj unë këtu? A nuk është ky varr?" Përse deri më sot nuk më ra asnjë herë në mend që do të hyj këtu? Përse në këtë nuk kam menduar kurrë?... askush nuk i dëgjonte klithmat e mia, askush...

Miqtë e mi filluan ta hedhin dheun mbi mua... sikur dëshironin të garonin... dhe unë përsëri mbeta i vetmuar në errësirën e pafund...

Nga dobësia që ndjeja ... nga thellësia e zemrës sime fillova të lutesha: "O Zot! O Zot, a ekziston edhe një shans për mua... do të bëhem i dëgjueshëm në urdhrat e Tu... do të jem rob i Yti, ashtu si dëshiron Ti... do të jem ashtu që Ti do të jesh i kënaqur me mua dhe këtë varr të ma bësh prej kopshteve të xhenetit... o Zot!"

Ai zë i fuqishëm përsëri jehoi në veshët e mi: "Fund, koha jote kaloi!" Dëgjoja zërin e dheut i cili binte mbi dërrasat e varrit... secila goditje jehonte si bubullimë... tërë trupi im dridhej nga frika dhe pritja.

I dëshpëruar me lëvizje të fundit u mundova të lëvizë nga vendi... hapa sytë... isha në krevat, në spital... pranë meje ishte mjeku i cili mundohej të më zgjojë nga kjo ëndërr e vështirë... thoshte ja tani, kaloi kjo... ishte vërtetë makth i rëndë.

Ngadalë u ngrita në krevatin tim... tërë trupi im ishte mbuluar me djersë të ftohta... ndërsa jashtë binte shi rrëke, i përcjellur me zërin tronditës të bubullimës.

Duke mbledhur veten pëshpërita në vete me zë të heshtur... "O Zot, të faleminderit Ty! Të falënderoj sa qeliza ka në trupin tim... që më dhe shansin e fundit që të pendohem sinqerisht, që të bëhem rob i mirë... të falënderoj o Zoti im!".







3.MESHIRA E ALLAHUT (AZZE WE XHEL)



 Imam el-Shatibiu, Allahu e mëshiroftë ka thënë: "Çuditem me gjendjen time.

Kur isha në Mekë, ose Horasan, apo në vende tjera, shumica e tyre me të cilët jam takuar, qoftë të njëjtit mendim me mua apo jo - të gjithë më ftonin të pasoj atë që ata flisnin dhe përfaqësonin, që ta pranoj me zemër tregimin e tyre, dhe që të dëshmoj në sinqeritetin e tyre. Nëse e vërtetoja tregimin e dikujt dhe dëshmoja sinqeritetin e fjalëve të tyre - e që këtë e bëjnë shumica e njerëzve të kohës së sodit, në këtë rast isha i dashur, i mirë, simpatik - me një fjalë, i të njëjtit mendim (muvafik).

Nëse kritikoja në ndonjë sjellje të tij, apo ndonjë shkronjë të folurit e tij, atëherë bëhesha person i padëshiruar, jo i dashur, i keq, me një fjalë kundërthënës (muhalif).

Nëse thosha që Kur'ani dhe Sunneti thonë të kundërtën me atë që ai flet ose vepron - më quanin harixhi!?

Nëse citoja ndonjë hadith nga lëmi i teuhidit më quanin - mushebbih!?

Nëse ishte në pyetje fjala për ëndrrat, më quanin - salimijj!?

Nëse ishte në pyetje imani, më quanin - murxhijj!?

Nëse ishte në pyetje biseda për veprat, më quanin - kaderijj!?

Nëse ishte në pyetje fjala për njohuri të zemrës (ma'rife), më quanin kerramijj!?

Nëse ishte në pyetje fjala për vlerat e Ebu Bekrit dhe Omerit, më quanin - nasibijj!?

Nëse ishte në pyetje fjala për vlerën e Ehlul - Bejtit, më quanin - rafidijj!?

Nëse them për një ajet ose hadith ashtu si është ajeti dhe hadithi, më quanin - dhahirijj!?

Nëse mundohem të komentoj, më quanin - batinijj!?

Nëse përgjigjem me te'vil, më quanin - esh'arijj!?

Nëse e mohoj, më quanin - mu'tezilijj!?

Nëse flas për disa sunnete, sikurse kiraeti, më quajnë - shafijj!?

Nëse flas për duanë e kunutit, më quajnë - hanefi!?

Nëse flas për Kur'anin, më quajnë - hanbeli!?

Nëse preferoj mendimin e një imami, më akuzojnë për keqsjellje me imamët tjerë, duke iu zvogëluar shkallën!?

Ç'është më e keqe se kjo, këso emërtime dhe të ngjashme më japin atëherë kur lexojnë hadithe të caktuara të Pejgamberit, s.a.v.s. pranë meje, dhe nëse pajtohem me mendimin e njërit, atëherë hasi në armiqësi tek tjetri, por nëse jam indiferent për shkak të xhematit, frikësohem se do ta hidhëroj Allahun, xh.sh. dhe nga Ai askush nuk mund të më mbrojë!

Andaj kam vendosur t'i përmbahem fuqishëm Kur'anit dhe Sunnetit, duke kërkuar falje nga Allahu i Madhërishëm, sepse Ai falë dhe është mëshirues!

Takimi me Allahun e Madhërishëm Në hadithin - sahih, përmendet që Allahu i Madhërishëm do t'i thotë robit të Tij në Ditën e Gjykimit: "A nuk ta dhashë bashkëshorten? A nuk të nderova? A nuk t'i nënshtrova kuajt, devetë dhe të bëra udhëheqës i të tjerëve?! Ai do të thotë: "Po!" Ndërsa Allahu i Madhërishëm do t'i thotë: "A ke menduar se do të takohesh me Mua?" Ai do të thotë: "Jo!" Ndërsa Allahu xh.sh. në këtë do të thotë: "Sot do të harroj Unë, ashtu si më ke harruar ti!"

Secili nga njerëzit do ta takoj Zotin e Madhëruar ditën e Gjykimit dhe Allahu xh.sh. do t'i thotë njeriut:

"Robi im, a nuk të bëra me parë dhe dëgjuar?

A nuk të dhashë fëmijë dhe pasuri?

Çfarë ke përgatitur?


" Njeriu do të shikoj rreth vetes, ndërsa para vetit do të sheh zjarrin. Allahu i Madhërishëm do të thotë:

"Robi Im, kush është ai që të bëri të pavarur prej Meje, dhe të nxiti dhe udhëzoi te tjetër kush përveç Meje?

Unë tu afrova dhe ti ike nga Unë. Robi Im, Unë të dhashë dynjanë, e ajo të mashtroi dhe hutoi e largoi nga Unë dhe i dha përparësi mbi Mua dhe e nënvlerësove mëshirën Time.

A kështu bëjnë ata të cilëve u tregohet mirësia?

Kush ishte ai i cili të mbuloi (fshehu), të ruajti dhe të mbrojti?

Robi Im, ke bërë këtë e këtë, në këtë kohë e në këtë vend, dhe nuk e ke ditur se Unë të shikoj?

A më ke çmuar më pak të rëndësishëm se tjerët që të kanë parë?

A nuk je frikësuar nga dënimi Im, a nuk je turpëruar nga melekët e Mi, a nuk je frikësuar nga dënimi i rëndë që të pret?

Dhe Allahu do të vazhdoi duke e kritikuar më tej, ndërsa njeriu do të shkrihet nga turpi dhe frika dhe do të thotë: "O Zoti im, vërtetë zjarri është më i lehtë se turpi prej Teje!"

Pastaj, Allahu i Madhërishëm do të thotë: "Hyr në zjarr!" Njeriu do të niset nga zjarri , por do të kthej kokën duke thënë: "O Zoti im, nuk kam bërë mëkate për shkak se të kam nënçmuar të drejtën Tënde, por kam menduar se mëshira Jote është e pafund dhe se kjo që kam bërë nuk ndikon në mirësinë Tënde".

Allahu xh.sh. do të thotë: "Të vërtetën e thua, mos e humb asnjëherë shpresën në mëshirën Time.

Betohem në Madhërinë Time, sot Unë po të falë, o melek, futni në Xhenet!"










4. Babai  dhe djali




Në një vend jetonte një baba me të birin. Të dy ishin të dijshëm. Babai ishte punëtor e djali përtac.

Babai e nxiste të punojë duke i treguar për pasojat e papunës dhe përtacisë duke ia përkujtuar që Kur'ani udhëzon në punë me fjalët: "Ve en lejse lil-inseni il-la ma se'a" (Njeriut nuk i takon përveç ajo që ka punuar), dhe se nuk ka gjë më të mirë për njeriun se puna dhe përpjekja e tij

. Ndërsa djali i përgjigjej se Allahu i madhërishëm ia ka garantuar secilit nafakën me fjalët e Kur'anit: "Ve ma min dabbetin fil-erdi il-la alall-llahi rizkuha" (Nuk ka asnjë gjallesë në tokë që Allahu nuk ia ka garantuar furnizimin)

. Babai i tha se e di këtë ajet kur'anor, por në pyetje është se çfarë nafake garantohet.

Por djali edhe më tej qëndronte pranë mendimit të tij.

Një ditë, djali shprehi dëshirën që të shëtit nëpër botë dhe të provojë nafakën.

Erdhi në një vend që i pëlqeu, por pasi i shpenzoi të hollat dhe askush nuk e pranoi, vendosi të kthehet në shtëpi. Rrugës për në shtëpi e zuri nata në një mal dhe djali u strehua në një gërmushë. Në mëngjes u zgjua herët dhe vërejti një dhelpër të sëmurë e cila mezi arriti te gërmusha dhe aty u ndal, ngase nuk mundi më larg.

Djali mendoi në vete: "Kjo dhelpër qenka e sëmurë dhe vetë nuk mund ta gjejë nafakën", dhe ngeci tri net për të parë si do të arrijë dhelpra te furnizimi.

Pas tri netësh pa një ujk i cili mbante në dhëmbë një gjah të cilin e hodhi afër dhelprës.

Pas e hëngri të tërin i la vetëm eshtrat dhe shkoi. Dhelpra me mund duke u zvarritur shkoi deri te kockat dhe filloi t'i lëpirë dhe ngrënë nafakën e saj.

Pas kësaj ndodhie, djali vazhdoi rrugën. Kur erdhi në shtëpi, babai e pyeti si kishte kaluar.

Djali ia tregoi ndodhinë e dhelprës dhe ujkut duke potencuar që ai kishte të drejtë, që Allahu xh.sh. secilit ia ka garantuar nafakën, bile edhe dhelprës së sëmurë.

Babai në këtë u përgjigj: "Ah djali im, është e vërtetë se Allahu secilit ia ka garantuar nafakën, por çfarë nafake?

Ti e ke parë dhelprën e sëmurë e cila tek pas tre ditësh, diç shijoi nga kockat e mbetur prej dikujt tjetër e përse nuk e vërejte, marre të qoftë, ujkun i cili e ushqeu veten por edhe tjetrit i la diç."





5  Lexo dhe Mendohu!


Njëzet e dy pyetje prej priftit për muslimanin e një pyetje nga muslimani



Një musliman e kishte një shokë të krishter.

Krishteri i lutet muslimanit që të shkojë me të në kishë, për të prezantuar në ligjëratën e priftit e më pas t’i japë mendimin krishterit për këtë. Muslimani pranoi që të shkonte, kur shkoi prifti e kuptoi se në mesin e të pranishmëve gjendet një musliman prandaj dhe tha: Ndërmjet jush gjendet një Muhammedan (musliman). Muslimani u ngrit dhe i tha si e dite këtë? Prifti tha: tregojnë shenjat në fytyrat e tyre. Muslimani buzëqeshi, ndërsa prifti i tha: Dëshiroj t’i bëj njëzetedy pyetje:

Cfarë është një i cili nuk mund të jetë dy?

Cfarë janë dy të cilët nuk mund të jenë tre?

Cfarë janë tre të cilët nuk mund të jenë katër?

Cfarë janë katër të cilët nuk mund të jenë pesë?

Cfarë janë pesë të cilët nuk mund të jenë gjashtë

Cfarë janë gjashtë të cilët nuk mund të jenë shtatë?

Cfarë janë shtatë të cilët nuk mund të jenë tetë?

Cfarë janë tetë të cilët nuk mund të jenë nëntë?

Cfarë janë nëntë të cilët nuk mund të jenë dhjetë?

Cfarë janë dhjetë të cilët nuk mund të jenë njëmbëdhjetë?

Cfarë janë njëmbëdhjetë të cilët nuk mund të jenë dymbëdhjetë?

Cfarë janë dymbëdhjetë të cilët nuk mund të jenë trembëdhjetë?

Cfarë janë trembëdhjetë të cilët nuk mund të jenë katërmbëdhjetë?

Cila është ajo gjë e cila merr frymë e shpirt nuk ka?

Cili është ai varr i cili ka ecur me të zotin e tij?

Kush janë ata të cilët kanë gënjyer e kanë hyrë në xhennet?

Cila është ajo gjë të cilën e ka krijuar Allahu dhe e urren?

Cilët janë ata të cilët Allahu i ka krijuar pa baba dhe pa nënë?

Kush është krijuar prej zjarri, kë e ka shkatërruar zjarri e kush është i mbrojtur prej tij?

Kush është krijuar nga guri, kush është shkatërruar prej tij dhe kush është mbrojtur prej tij?

Cfarë është ajo të cilën e ka krijuar Allahu dhe e ka konsideruar si dicka të madhe?

Cila është ajo pemë e cila i ka dymbëdhjetë degë dhe në çdo degë tridhjetë gjethe, në çdo gjethe pesë fruta, tre në hije e dy në diell?.

Buzëqeshi muslimani duke qenë i sigurtë në besimin e tij në Allahun.

Filloi me emrin e Allahut "BISMIL LAHIRR RRAHMANIRR RRAHIM"

Allahu i Lartësuar është Një që nuk ka pas Tij të dytë.

Ndërsa dy pas të cilit nuk ka tre: Nata dhe dita. “Ne i bëmë natën dhe ditën dy fakte (që dokumentojnë për fuqinë Tonë)” (El Isra : 12)

Ndërsa tre pas të cilit nuk ka katër: Arsyetimet e Musai me Hidrin në shkatërrimin e anijes, mbytja e djaloshit dhe ndërtimi i murit.

Ndërsa katër pas të cilit nuk ka pesë: Teurati, Zeburi, Ingjili dhe Kur’ani

. Ndërsa pesë pas të cilit nuk nuk mund të ketë gjashtë, janë pesë namazet e obliguara.

Ndërsa gjashtë pas të cilit nuk ka shtatë, janë ditët në të cilat Allahu e ka krijuar botën.

Ndërsa shtatë pas të cilit nuk ka tetë, janë shtatë qiejt. “Ai është që krijoi shtatë qiej palë mbi palë. Në krijimin e mëshiruesit nuk mund të shohësh ndonjë kontrast” (El Mulk : 3)

Ndërsa tetë pas të cilit nuk ka nëntë, janë bartësit e arshit të Rrahmanit, “E atë ditë, tetë (engjëj) e bartin mbi vete arshin e Zotit tënd” (El Hakka : 17)

Ndërsa nëntë pas të cilit nuk ka dhjetë, janë mu’xhizet e Musait alejhis selam, shkopi i cili u shndërrua në gjarpër, dora e cila i bënte dritë, vërshimi i Nilit, bretkosat e shumta, uji i cili u shndërrua në gjak, qimkat të cilat nuk linin askënd të flinte, dërgimi i karkalecae të cilët dëmtonin bimët, thatësia e madhe, zvogëlimi i prodhimeve.

Ndërsa dhjetë pas të cilit nuk ka njëmbëdhjetë, janë sevapet “kush vepron një të mirë do të shpërblehet dhjetë fish e Allahu ia shton shpërblimin kujt të dojë”

Ndërsa njëmbëdhjetë pas të cilit nuk ka dymbëdhjetë, janë vëllezërit e Jusufit alejhis selam.

Ndërsa dymbëdhjetë pas të cilit nuk ka trembëdhjetë, është mrekullia e Musait alejhis selam,“Dhe (përkujto) kur Musai kërkoi ujë për popullin e tij, e Ne i thamë: “Bjeri gurit me shkopin tënd” , atëherë nga ai u gufuan dymbëdhjetë kroje” (El Bekare : 60)

Ndërsa trembëdhjetë pas të cilit nuk ka katërmbëdhjetë, janë vëllezërit babai dhe nëna e Jusufit alejhis selam.

Ndërsa ajo që merr frymë e shpirt nuk ka është agimi, “Pasha agimin kur ia shkrep” (Et Tekvir : 18 )

Ndërsa varri i cili ka ecur me të zotin e tij, është peshku i cili e përbiu Junusin alejhis selam.

Ndërsa ata të cilët gënjyen e hynë në xhennet, janë vëllezërit e Jusufit alejhis selam.

Ndërsa atë të cilën e ka krijuar Allahu dhe e urren është zëri i gomarit,“Zëri më i egër është zëri i gomarit” (Llukman : 19)

Ndërsa ata që i ka krijuar e janë pa baba dhe pa nënë janë Ademi, devja e Nuhut, dashi i kurbanit dhe meleqt

. Ndërsa ai i cili është i krijuar prej zjarrit është Iblisi, ai i cili është shkatërruar prej zjarrit është Ebu Xhehli, ndërsa ai i cili është mbrojtur prej zjarrit është Ibrahimi alejhis selam.

Ndërsa ai i cili është krijuar prej gurit, është Deja e Salihut alejhis selam, e ai që është shkatërruar prej gurit janë Es habul fijl (poseduesit e elefantit) dhe ata të cilët janë mbrojtur prej gurit janë Es habul kehf (të vendosurit e shpellës).

Ndërsa atë që Allahu e ka krijuar dhe e ka konsideruar si dicka të madhe është kurthi i grave "Dhe vërtet i madh është kurthi juaj" (Jusuf : 28 )

Ndërsa pema është viti i cili i ka dymbëdhjetë muaj “degë” ndërsa tridhjetë gjethet janë ditët e çdo muaji, pesë fryte janë pesë kohët e namazit, e tri nën hije janë: Namzi i sabahut i akshamit dhe i jacisë, e dy në diell janë dreka dhe ikindia.

Këto ishin përgjigjjet e muslimanit, prifti dhe të pranishmit u cuditën por prifti u befasua nga një pyetje të cilën ia drejtoi muslimani.

E jo është: Cili është celësi i xhennetit? Këtu nuk mundi prifti t’i përgjigjet kësaj pyetje, por ai u detyrua të përgjigjet pas lutjes së shumtë të të pranishmëve.

A e paramendoni pse?! Sepse përgjigjja është: “Eshhedu en la ilahe il lall llah ëe enne muhammeden resulull llah”

Prifti dhe të gjithë të pranishmit të cilët ishin në kishë e pranuan Islamin.

A e shikoni se sa madhështore që është besimi në Allahun?.





6. DHURATA E BUKUR E MATURANTIT  


"selam alejkum te gjthve muslimanve ju deshiroj lexim te kendshem.




Një djalë i ri bëhej gati t'i mbaronte studimet. Për muaj të tërë ai kishte admiruar një veturë të bukur sportive në një sallon automobilash dhe duke e ditur se babai i tij mund pa problem t'ia blinte, i tha atij se jo ishte e tëra që e dëshironte për maturë.

Derisa afrohej dita e diplomimit, djaloshi priste të shihte shenjat se babai ia kishte blerë veturën. Një djalë i ri bëhej gati t'i mbaronte studimet. Për muaj të tërë ai kishte admiruar një veturë të bukur sportive në një sallon automobilash dhe duke e ditur se babai i tij mund pa problem t'ia blinte, i tha atij se jo ishte e tëra që e dëshironte për maturë.

Derisa afrohej dita e diplomimit, djaloshi priste të shihte shenjat se babai ia kishte blerë veturën. Ditën e diplomimit, babai e ftoi në zyrën e tij të punës dhe i tha se ndihej shumë krenar që kishte një djalë kaq të vyeshëm dhe i tregoi se sa shumë që e donte.

Me këtë rast, ia dhuroi të birit një kuti dhurate të mbështjellë bukur. Kureshtar, mirëpo paksa edhe i zhgënjyer, djaloshi e hapi kutinë dhe brenda pa një Kur'an të dashur, të mbështjellë me lëkurë.

I inatosur, e ngriti zërin kundër babait duke i thënë: "Me të gjitha ato para që ke, po ma jep një Libër të shenjtë?". Doli me vrull nga shtëpia duke e lënë librin e shenjtë. Për një kohë bukur të gjatë ky nuk kontaktoi më me të atin.

Kaluan shumë vite dhe ky djaloshi u bë një njeri shumë i suksesshëm në biznes. Ai tanimë kishte një shtëpi të bukur dhe një familje të mrekullueshme. Mirëpo, dikur iu kujtua se babai duhej të ishte plakur dhe se ndoshta duhej të shkonte ta vizitonte. S'e kishte parë atë që nga dita kur diplomoi.

Para se të fillonte me përgatitjet për udhëtim, mori një telegram se babai i kishte ndërruar jetë dhe se i kishte lënë me testament krejt pronën e tij për trashëgim të birit. Ky duhej të shkonte menjëherë në shtëpi dhe të kujdesej për sendet që i kishte lënë i ati.

Kur mbërriti te shtëpia e të atit, papritmas zemrën e tij e kaploi zija dhe keqardhja. Nisi të kërkonte letrat e rëndësishme të të atit dhe e gjeti atë Kur'anin akoma ashtu të ri e të paprekur, mu ashtu siç ia kishte dhuruar i ati vite e vite më parë.

Me lot në sy, e hap Kur'anin dhe fillon t'i shfletojë faqet e tij. Derisa lexonte pjesë nga Kur'ani, çelësi i veturës ra nga një mbështjellës i lidhur për anën e pasme të Kur'anit.

Ai kishte një etiketë me emrin e shitësit, të të njëjtit shitës të veturës sportive të cilën ky e kishte shumë qejf atëkohë. Në etiketë ishte shënuar data e diplomimit të tij si dhe fjalët "E PAGUAR".

Sa e sa herë ne nuk i vëmë re bekimet e Zotit nga arsyeja e thjeshtë se ato nuk janë paketuar ashtu si duam ne?!".









7. PERSHPERITJA QE E BERI MJEKUN TE QAJE



Një djalosh që kishte mbushur 16 vjeç kishte shkuar në xhami dhe po lexonte Kuran duke pritur që të thirrej ikameti për namazin e sabahut. Pasi u thirr ikameti, e la Kuranin në vendin e vet, pastaj u kthye që të rreshtohet në saf, mirëpo papritmas ra përtokë pa vetëdije. Disa persona e dërguan këtë djalosh në spital. Mjeku El Xhubejr, i cili mori përsipër rastin e tij, thotë: “E kanë sjellë këtë djalosh duke e mbartur si të ishte i vdekur.

Pas kontrollit që i bëra, pashë se ishte goditur nga një sulm në zemër, që sikur ta godiste devenë, do ta linte të vdekur. Djaloshi ishte në momentet e fundit të jetës. Shpejtuam që t’i riaktivizonim të rrahurat e zemrës përmes elektroshokut. Mjeku i ndihmës së shpejtë u ndal te koka e tij duke shikuar gjendjen e djaloshit, kurse unë vrapova t’i sillja disa barna për ta shëruar. Pasi u ktheva, pashë se djaloshi kishte kapur dorën e mjekut dhe i pëshpëriti diçka në vesh

. Papritmas ai e lëshoi dorën e mjekut dhe me shumë mund u kthye në krahun e djathtë dhe tha: “Esh-hedu en la ilahe il-la Allah ue eshhedu enne Muhammeden abduhu ue Resuluhu (Dëshmoj se nuk ka zot tjetër që e meriton adhurimin përveç Allahut dhe se Muhamedi është rob i Tij dhe i Dërguar i Tij).

E përsëriti këtë fjalë disa herë. Të rrahurat e zemrës filluan t’i ngadalësohen, kurse ne tentonim t’i shpëtonim jetën, mirëpo caktimi i Allahut ishte që ai aq do të jetonte. Djaloshi vdiq.

Në këtë moment mjeku i ndihmës së parë nisi të qante, aq sa nuk mundi të qëndronte në këmbë. U çuditëm dhe i thamë: -Pse po qan?! Nuk është e para herë që sheh njerëz duke vdekur... Mirëpo mjeku nuk mund të përgjigjej nga të qarët.

Pasi u qetësua, e pyetëm se çka i kishte pëshpëritur djaloshi në vesh.

Mjeku u përgjigj: -Djaloshi, pasi të pa ty o mjek duke u munduar ta shpëtosh atë duke vrapuar nëpër spital dhe duke i urdhëruar të tjerët që të shpejtojnë, e kuptoi se ti ishe mjeku përgjegjës për të dhe më tha:

“O mjek, thuaji kolegut tënd që të mos mundohet dhe të mos e lodhë veten. Unë po vdes dhe nuk ka shpëtim. Vallahi, unë që tani po e shoh vendbanimin tim në xhenet!”

Marrë nga "Meësuatu Garaib El Kisas" (El Kasem Eterbevi).











8.  A KEMI NE ZEMER



Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala] ndërsa salavatet dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin Muhammed [sal-lallahu alejhi ve sel-lem], mbi familjen e tij, shokët e tij, dhe mbi gjithë ata që e pasuan dhe e pasojnë rrugën e tij deri në Ditën e Gjykimit.

Pyetjen të cilën kemi dëshirë t'i përgjigjet secili prej nesh është: A kemi ne zemër?

Nese themi: Po! Atëherë ku është ajo?!

Ku është ajo, kur Aksaja e robëruar thërret dhe i kërkon vëllezërit e vet, kërkon muslimanët e vërtetë, edhe atë qe sa e sa vjet...?!

Ku është ajo, kur rënkojne fëmijtë në Irak, atje ku vetëm po derdhet gjak, atje ku njeriu nuk mëshirohet, nga vëllezërit e vet kur nuk ndihmohet, nën thundrën e okupatorit kështu lehet, se vëllezërve tanë ende ju flehet

. Ku është ajo, kur vëllezërit çeçen sakrifikojnë, jetën e tyre po flijojnë, vendin e tyre ata e mbrojnë, fenë e All-llahut po e ndihmojnë, ndërsa muslimanëve përreth s'iu bjen në mend, së paku të bëjnë dua për atë vend.

Në Afganistan edhe Keshmir, a e sheh ti jetën shumë të vështirë, a e ndjen ti dhembjen e tyre, apo s'të ka mbetë një pikë mëshire, a spo i sheh tash vëllezërit në Somali, nëse je duke shikuar ende me sy, shiko pra zemra a të rreh ty?!

Nëse zemra yte fare nuk rreh, nëse vëllaun tënd ajo s'e njeh, nëse me sytë e realitetit me të nuk sheh, nëse s'ndjen dhembje për këtë fe, e vëllezërit e vet t'vetmuar i le, atëherë më thuaj se i vdekur je..., apo ende më thua se ti zemër ke?!

Ku është ajo zemër, kur vëllezërit tanë po luftohen, femijtë tanë masakrohen, motrat tona torturohen, nënat tona malltretohen, shtepitë e tyre po rrënohen, e ata nga vendi i tyre po dëbohen...?!

Vëllezërit tanë nën hijen e plumbave jetojnë, në çdo moment jetën e rrezikojnë, femijtë e tyre ende vajtojnë, e sa prej tyre vdekjen e dëshirojnë, e sa nga uria po rënkojnë, nën padrejtesine e tiranëve po durojnë, por ku janë ata që dëgjojnë?

Ku janë gjithë ata muslimanë, a nuk shohin çka bëhet me vëllezërit tanë?! Të gjithë ende në gaflet, duke e kënaqë armikun e vet...

O vëlla, mos mendo se gjithë kjo që po ndodhë, është shkaku vetëm i kryetarëve dhe i udhëheqësve, por shkaktar jemi unë edhe ti, e din pse?!

Sepse ne pas dynjasë të preokupuar, në mes te ditës jemi hutuar, sikur sytë tash më na janë verbuar, pas dëfrimeve të kësaj bote duke vrapuar, edhe namazet po i lëshojmë, fjalën e All-llahut po e harrojmë, të Dërguarin [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] nuk po e pasojmë, kohën tonë në thashetheme po e harxhojmë, e për ardhmëri fare s'mendojmë, se televizionin dhe radion e adhurojmë, ditën pa to s'mund ta kalojmë, çdo film tash më po e percjellim, muzikën në zemrën tonë po e mbjellim, edhepse dikur këtë helm ne do ta vjellim, por atëherë kurrfar dobie nuk mund të sjellim, duhet ta kuptojmë me kohë, se shumë po gënjehemi, dhe se te All-llahut jemi, dhe tek Ai do të kthehemi...

O vëllezër! Kur vëllezërit tanë atje, mundohen ta kënaqin All-llahun, ne ketu përçahemi, vëllau me vëllaun...

Kur ata atje, armiqtë i kanë mbi kry, ne këtu vëllaun tonë s'duam ta shohim me sy...

Kur ata atje, luftojnë me të fëlliqurit jehudë, ne këtu pasojmë "yjet" në Holiwood...

Kur ata atje mendojnë, si t'i farojnë Sharonat, ne këtu mendojmë si t'i fitojmë miljonat...

Kur atje lufton i fundit dhe i pari, ne këtu mend i kemi vetëm te dinari...

Kur atje motrave iu merret nderi me dhunë, motrat tona këtu nuk kanë tjetër punë...

Kur motrat merren nëpër këmbë, atyre iu vjen marre, e motrat tona këtu, e shesin veten pa pare...

Kur vëllezërit atje luftojnë për të vetmin qëllim, që fitorja ose shehidllëku për ta t'jetë përfundim, ne këtu prej publikut vetëm korrigjojmë, se a kanë të drejtë për luftë, apo ata e kanë gabim...

E pastaj dikush ende të flet guxon ,thotë pse All-llahu neve nuk po na ndihmon?

E si të na ofron All-llahu neve zgjedhje, kur ne ende jemi në këtë gjendje?

All-llahu [subhanehu ve teala] thotë: "O ju që keni besuar, nëse ju e ndihmoni (fenë) All-llahun, Ai u ndihmon juve dhe u forcon këmbët tuaja." [Muhammed, 7]

O vëlla! A ka ndryshuar premtimi i All-llahut, që është vonuar ndihma, apo ti se ke plotësuar kushtin?

Unë po të pyes ,e ti bëhu i sinqertë me vetveten, para se të bëhesh me mua: A po e falë namazin e sabahut në xhami, apo me pritesë po e falë edhe në shtëpi, e pastaj është vonuar ndihma?!

A po i falë namazet çdo ditë me xhematë, apo do të thuash se imami shumë e zgjatë, e pastaj është vonuar ndihma a?!

Që sa kohë librin e All-llahut nuk e ke shfletu, se çka thotë All-llahu aty, ti krejt ke harru, e pastaj u vonua ndihma?!

A ka pasë zemra yte prej All-llahut frikë, kur je nda me vëllaun tënd ti për politikë, e mandej është vonuar ndihma?!

A je ti pasardhës i Omerit dhe Salahuddinit, apo prej frikës futesh ti nëpër birat e minit, e mandej është vonuar ndihma a?!

A je zgjuar ndonjëherë natën që të bësh dua, ndihmoi vëllezërit tanë kudo o All-llah, e mandej është vonuar ndihma?!

Vajzat dhe motrat tua a lotojnë për muslimanet, apo ato çdo hap, pasojnë evropianet, e pastaj u vonua ndihma a?!

Pyetje pas pytje do të dalin shumë, derisa qëndrojmë duarkryq ti dhe unë...

O vëllezër, ne të gjithë duam që të çlirohet Aksaja, dhe të ndihmohen muslimanët kudo që janë, por para se të çlirohen ata, duhet ne së pari ta çlirojmë vetveten. Duhet ta pastrojmë shpirtin tonë, e ta largojmë nga vetja jonë veshjen e përtacisë, e të largohemi nga pasimi i modeleve të huaja, e t'ia shtërngojmë dorën vëllau vëllaut, të pajtohemi me All-llahun, e padyshim se ndihma e All-llahut do të jetë shume afër.

All-llahu [subhanehu ve teala] thotë: "Po ju menduat se do të hyni në Xhennet, pa u provuar edhe ju me shembullin e atyre që ishin para jush, të cilët i patën goditur skamjet e vuajtjet dhe qenë tronditur, sa që i dërguari thoshte, e me te edhe ata që kishin besuar: "Kur do të jetë ndihma e All-llahut?!" Ja (u erdhi ndihma) vërtetë ndihma e All-llahut është afër!"













9.    Ibn Asakiri [rahimehull-llah] tregon në historinë e tij se:


Një njeri i varfur kishte mushkë me të cilin punonte me qira nga Damasku e në Zebdani. Ky njeri tregon: një herë me mua erdhi një burrë, e kur kaluam në disa rrugë të panjohura tha: zgjidhe këtë rrugë, se kjo është më e afër…i thashë: skam nevojë për këtë rrugë se nuk e njoh…më tha: mirëpo është më afër…morëm këtë rrugë dhe erdhëm në një vend të trishtueshëm dhe afër një lugine të thellë, ku kishte shumë njerëz të vrarë, më tha: kape mushkën për koke derisa të zbres. Zbriti, i përvjeli krahët dhe më sulmoi me një thikë… ika prej tij, kurse ai erdhi pas meje. E luta në emër të All-llahut e i thashë: meri mushkat me gjith mallin. Kurse ai mu përgjigj: dëshiroj të të vras…e frikësova me All-llahun dhe denimin, mirëpo nuk pranoi…iu dorëzova dhe i thashë: më le ti fali dy rekate? Tha: shpejto…u ngrita të falem, dëshirova të filloj të lexoj Kur'an, nuk mu kujtua asnjë shkronjë…qëndrova një kohë i hutuar, kurse ai thoshte: më shpejtë, më shpejtë, atëherë All-llahu më solli në gjuhë ajetin: "أمن يجيب المضطر إذا دعاه ويكشف السوء"

“A është Ai që i përgjigjet nevojtarit (të mjerit) kur ai e thërret, duke ia larguar të keqen …”. (En-Neml: 62). E përsërita këtë ajet disa herë.

Për moment na erdhi një kalorës nga brendësia e luginës, në dorë kishte një shtizë, me të cilën e gjuajti këtë njeri dhe e qëlloi në zemër, e vdiq… u kapa për këtë kalorës e i thashë: Pash Zotin, kush je ti? Tha: unë jam i dërguari i atij që i përgjijget lutjes së nevojtarit dhe i largon të këqijat. Unë jam melek nga qielli i katërt. Më ka dërguar All-llahu që ti përgjigjem lutjes tënde dhe ta largojë të keqen. Tha: i mora mushkat dhe mallin e u ktheva shëndosh.












10 .  FJALET E KENDSHME


Mus’ab ibn Umejr ishte ambasadori i parë i të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi ve selem) në Medine. Para ardhjes së Resul Allahut në Medine, Mus’abi ua mësonte njerëzve të Medines Islamin dhe ata filluan ta përqafonin Islamin.

Kjo e tërboi Sa’d ibn ‘Ubadin, njërin prej prijësve të Medines. Ai e futi shpatën ne këllëf dhe u nis për t’ia hequr kokën Mus’ab ibn Umejrit. Kur e takoi Mus’abin ai e kërcënoi me fjalët : " Pusho me këtë predikim të pakuptimtë se ndryshe do ta gjesh veten të vdekur !" Ky vazhdoi me ashpërsinë dhe injorancën e vet, duke dashur që t’ia priste kokën Mus’abit.

Mus’abi tha :”A nuk ulesh një moment që të dëgjosh çka predikoj unë ? Nëse pajtohesh me atë që them unë-pranoje, nëse jo, do ta ndalim këtë bisedë". Sa’di u ul.

Mus’abi foli për Allahun dhe të dërguarin e Tij derisa fytyra e Sa’d ibn Ubaadit shndërriti si hëna e plotë dhe tha : ” Ç’duhet të bëjë ai që dëshiron ta përqafojë këtë fe ? ” Pasi Mus’abi i tregoi, ai tha : ” Ka një njeri që nëse ai e pranon islamin, asnjë shtëpi e Medines nuk do të mbetet pa u bërë musliman. Ai është Sa’d ibn Mua’aadhi.”

Kur Sa’d Ibn Mu’aadhi dëgjoi se ç’po ndodhte, edhe ai u tërbua. E la shtëpinë e tij dhe u nis që ta vriste këtë njeri të quajtur Mus’ab ibn Umejr, për hutinë që kishte mbjellë në Medine. Kur e takoi Mus’abin i tha : " Do të pushosh ta përhapësh këtë fe, ose do ta shohësh veten të vdekur."

Mus’abi u përgjigj : ” A s’ulesh një çast të dëgjosh se çka predikoj unë. Nëse pajtohesh me atë çka them unë pranoje, nëse jo, do ta ndalim këtë bisedë." Sa’di u ul.

Mus’abi foli për Allahun dhe të Zgjedhurin e Tij – Muhammedin (s.a.v.s), ndërsa fytyra e Sa’d Ibn Mu’aadhit shndërriti si hëna e plotë dhe ai tha : » Ç’duhet të bëjë ai që dëshiron ta përqafojë këtë fe ?

Shikoni se çfarë arriti ky njeri me fjalët e tij të këndshme. Atë natë, Sa’d ibn Mu’aadhi shkoi në shtëpi, te fisi i tij dhe u tha : » Gjithë çka keni ju për mua është haram përderisa ju të gjithë nuk pranoni Islamin.

» Atë natë çdo shtëpi në Medine ra të flinte me fjalën La ilahe il-la Llah
















 11.  Një ngjarje me Abdullah Ibën Mubarek



Në kohën e Abdullah Ibën Mubarekut në Meke për një kohë të gjatë nuk po binte shi.
Kudo zotëronte një thatësirë e tmershme
. Bagëtia po rrezikohej të ngordhte , ndërsa bimësia po thuaj ishte zhdukur.

Të gjithë , duke filluar nga imami i Mekes ( që në atë kohë ishte Fudejl Ibën Ijadi i njohur për devotshmërinë e tij ) ,dijetarët në mesin e tyre edhe Abdullah Ibën Mubarek (të cilit Allahu shpeshherë ia pranonte duan , një herë ai luti Allahun që t'ia kthente sytë një të verbëri dhe Allahu ia pranoi duan dhe ia ktheu sytë të verbërit) dhe besimtarët , i bënin dua Allahut që t'u lëshonte shi . Por prapë se prapë shi nuk po binte , ose thënë në mënyrë tjetër Allahu nuk po ua pranonte duatë!

Abdullah ibën Mubarek ishte shumë i shqetësuar , për gjëndjen që ishte krijuar dhe nuk po dinte se çfarë të bënte .
Duke ecur i shqetësuar atij ia tërheq vëmendjen një zë fëmije që po qante në heshtje!
Abdullah ibën Mubareku u afrua për të parë se kush ishte ai që po qante.
 Dhe pa aty një djalë të vogël , me fytyrë shumë të zezë dhe të shëmtuar.
 Kur e shihje për shkak të shëmtisë që kishte të shkaktonte neveri.
 Ky djalë i veçuar nga njerëzit e tjerë , po i bënte dua Allahut duke qarë .
Abdullahu pa u hetuar nga djaloshi , u afrua më afër me qëllim që të dëgjonte duan që po bënte ky djalë. Abdullah ibën Mubareku arriti të dëgjonte fajlët që ky djalë po ia drejtonte Allahut Zotit të botrave !
Ato fjalë nuk ishin fjalë të veçanta , por ishin fjalë të thjeshta dhe nga fjalët më të përdorshme ato ditë . Teksti i atyre fjalëve ishte:

"O Allah ! Të lutem dërgoje shiun tani , tani, tani!"

Thotë Abdullah ibën Mubarek: "Sa mbaroi duan djaloshi , çova sytë nga qielli dhe pasha Allahun aty s'pashë kurrëfarë reje.
Djali sikur të kishte marrë përgjigjen se duaja iu pranua , u ngrit dhe filloi të ikte qetë qetë
 Kur pashë këtë veprim të djaloshit çova edhe njëherë sytë nga qielli kur çtë shoh:
Kishin filluar të dilnin retë e para.
Nuk po u besoja syve .
Ngela i mahnitur nga kjo gjë.

" Pas kësaj Abdullah ibën Mubareku filloi të ndiqte nga mbrapa djalin dhe të shihte se ku do të shkonte. Pasi e pa se ku u fut , u nis për tek imami i Qabes , që siç thamë më sipër ishte Fudejl ibën Ijadi, me qëllim që t'i tregonte ngjarjen që e kishte parë me sytë e tij .

Rrugës duke shkuar për tek Fudejli e zuri shiu .
Sapo arriti tek Fudejli , ky i fundit i gëzuar i tha :

"O Abdullah ! Allahu na e pranoi duan!"

Kurse Abdullahu ia ktheu : "O Fudejl ! Allahu e pranoi duan , por jo duatë tona !"
Dhe i tregoi ngjarjen që kishte parë. Pasi u konsultuan me Fudejlin , Abdullahu u nis për tek shtëpia ku u fut djali , të cilit iu pranua duaja. Trokiti në derë dhe po rrinte duke pritur . Derën e hapi një burrë që për habi të Abdullahut kishte një fytyrë të bardhë. E kuptoi Abdullahu se djali që iu pranua duaja ishte rrob i këtij burri që Abdullahu e kishte para syve. Nga ana tjetër burri kur pa Abdullah ibën Mubarekun tek dera e shtëpisë së vet u gëzua shumë dhe e ftoi brenda.
Ai mundohej që të bënte çdo gjë me qëllim që ta kënaqte mysafirin e nderuar. Në fund Abdullahu i tha :

"Kam ardhur që të blejë njërin prej rrobërve të tu!"
Tha burri me gjithë qef dhe ia nxorri , para të gjithë rrobërit me përjashtim të djaloshit që iu pranua duaja .
Tha Abdullahu : "Nuk është në mesin e këtyre ai rob që kërkoj unë !" Prandaj të lutem m'i nxirr të gjithë rrobërit e tu !
Tha burri: "Kam edhe një djalë të vogël , të shëmtuar , dhe që s'është i aftë për punë . Atë doja ta mbaja për vete , sepse që kur ka ardhë në shtëpinë time Allahu më ka dhuruar shumë të mira .
Unë mendoj se ai është sebepi që Allahu m'i ka dhuruar të gjithë ato të mira !"

Por për shkak të respektit që kishte ndaj Abdullah Ibën Mubarekut , pronari i djalit pranoi që t'ia jepte djalin Abdullah Ibën Mubarekut.

 Abdullah Ibën Mubareku u gëzua shumë që ia arriti qëllimit dhe së bashku me djaloshin dolën dhe filluan të iknin për tek Fudejl Ibën Ijadi .
Ecën një copë rrugë , bukur të gjatë dhe asnji nuk po i fliste njëri-tjetrit. Abdullah Ibën Mubareku kishte turp t'i fliste këtij djali , sepse atij Allahu ia kishte pranuar duan , kurse Abdullahit Jo!
Nga ana tjetër edhe djali kishte turp që t'i fliste Abdullah Ibën Mubarekut , për shkak të famës së tij të madhe si dijetar dhe muxhahid.

Kështu pra të dy ecnin pa i folur njëri-tjetrit , derisa djali mori guximin i pari që të flasë duke i thënë : "Përse më bleve mua , kur ti kishe mundësi të merje nga rrobërit e tjerë , që janë më të fuqishëm se unë dhe që janë më të dobishëm se unë ?" .

Tha Abdullah Ibën Mubarek : "O djalosh mua nuk më duhet shërbëtor që të më bëjë punët , por unë ty të mora për shkak të lidhjes tënde me Allahun dhe i tregoi gjithëçka që kishte parë ! -Cfarë the? Ti ke zbuluar lidhjen time me Allahun ?! - tha djaloshi- dhe filloi të qante me zë!

Abdullah Ibën Mubareku për ta qetësuar i tha : -O djalosh mos qaj , se vetëm unë dhe Fudejl Ibën Ijadi e dimë këtë gjë! . -E dika edhe Fudejl Ibën Ijadi ?! -tha djaloshi dhe filloi të qante akoma më shumë!

Abdullah Ibën Mubareku nuk dinte se çfarë të bënte që ta pushonte djalin së qari! Ndërkaq djali fshiu lotët dhe i tha Abdullah Ibën Mubarekut : "Mirë , më jep leje sa të fali dy rekate namaz !

Abdullah Ibën Mubareku kur pa se djali pushoi , sikur u çlirua nga një barë e rëndë dhe i dha leje me gjithë qejf. Djaloshi mori abdes dhe filloi të falej , pasi fali dy rekate namaz , hapi duart dhe filloi të bënte dua .

Kur e pa në atë gjendje Abdullah Ibën Mubareku , përsëri u afrua , pa u hetuar nga djaloshi , me qëllim që të dëgjonte se çfarë duaje do të bënte tani djali. Ndërsa djali , pasi lavdëroi Allahun dhe dërgoi salavatë mbi profetin filloi t'i bënte dua Allahut me fjalët:

"O Zoti im ma merr shpirtin tani , tani , tani!" .

Kur dëgjoi këto fjalë Abdullah Ibën Mubareku u shtang! Nuk dinte çfarë të bënte! Nuk vonoi shumë dhe djaloshi ra përtokë i vdekur.

Abdullah Ibën Mubareku filloi të qante . Pastaj tha ajetin: "Kjo është dhuratë e Allahut ia jep Ai kujt të dojë."













12 .NJE NGJARJE E CUDITSHME

Para disa vitesh,gjatë muajit të Ramazanit,në Aleksandrit të Egjeptit ndodhi një histori e cuditshme.Ajo qe tregon historin është një grua e martuar.''Komshinjtë pranë neshe,tregon ajo,-kishin një vajze që ndiqet veshjet e modes.Gjithmonë e shihje me të shkurtra dhe te tejdukshme.Por kur bisedoje me të,tregonte se ishte njeri zemermirë dhe e dashur.Vinte tek ne dhe filluam të krijonim shoqëri me të.Një ditë më kërkoi që të dilinim në treg që të blinte një fustan,pasi nuk kishte kush ta shoqëronte .Pranoj,-i thash,por me një kusht,të vish dhe ti me mua të dëgjojmë një bised fetar.Ajo pranoi dhe pasi blemë fustani e saj ,shkuam të degjonim bisedën,e cila ishte mbi pendimin.Vajza ,duke dëgjuar biisedën,u prek aq shumë saqë në fund të saj filloi të qajë me dënesë dhe thoshte: ''O Zot,jamë penduar!O Zot më fal!..Ju lutem më vishni hixhabin...! Une ,duke u munduar ta qetësoj,i thoja që,më parë të shkojmë në shtëpi,pastaj shohim dicka të përshtashme që ta veshësh.Por ajo këmëguli deri s i gjetëm një fustan dhe një shami,me të cilat u mbulua dhe nuk doli jashtë deri sa veshi hixhabin.Por,sa dolëm jashtë,një makinë me shpejtësi e përplasi dhe si rezultat vdiq në vend.

Pendohu tani, o Moter para se të vije Dita e Kijametit ku do të dëshiron të pendohesh,por nuk do të mundësh.















13 . Ai piu per ilac...


Fudail bin Ijjadi (r.a.) transmeton: ' erdha para shtratit te vdekjes te njerit nga nxenesit e mi dhe i thashe qe ta shqiptonte Shehadetin,por ai nuk e shqiptonte dot.pastaj i thash se e kam plotesuar obligimin ndaj tij dhe e lash duke qare.pas njefare kohe pashe ne enderr se ate po e terhiqnin zvare drejt Zjarrit.i thash: I mjeri ti,pse te la dituria jote? mu pergjegj: o mesuesi im,une vuajta nga nje semundje kronike,per te cilen u keshillova me nje mjek.ai me keshilloi te pija nga nje gote vere ne vit;perndryshe gjendja ime nuk do te permiresohej.prandaj kam praktikuar pirjen e nje gote vere ne vit,si ilac. Atehere pra,nese kjo eshte gjendja e nje personi qe ka pire vere per ilac,cfare do te jete gjendja e personit qe pi per arsye tjera? e lusim All-llahun qe te na fale dhe te na ruaje nga sprovat!














14. Prej kishes ne xhami dhe prej xhamise ne varr


Paqa dhe meshira e Allahut qofshin mbi ju!
U takuam me Shejhun ne nje hotel te Mekes se nderuar.Patem shkuar t'a benim Umren.Filluam te bisedonim per shume te krishtere qe koheve te fundit jane duke e pranuar Islamin.Cdo jeri prej nesh fliste atë qe e dinte apo kishte lexuar prej ngjarjeve te tilla.

Ajo qe vlen per t'u permendur ne këtë kontest është se ky shejh na tregoi nje tregim shume interesant.Ishte takuar me nje imam te Tarablus-it ne Libi dhe e kishte njoftuar per tregimin ne vijim:

Isha duke u pregaditur per t'a falur namazin e sabahut kur jam mu afrua nje njeri dhe me tha:
Dua te behem musliman!
I thashe :Ti..Po kush je ti,nga je ti,si,cfare,kur…
Dua t'a pranoj Islamin,a mund te me ndihmosh-ia ktheu njeriu.
I thashe: Ne rregull.Thuaji dy shehadetet Eshhedu En La Ilahe Il-La Allah Ve Eshhedu Enne Muhammedun Resulullah ( Deshmoj dhe deklaroj se nuk ka zot tjeter perveq Allahut dhe deshmoj dhe deklaroj se Muhammedi është rob dhe i derguari i Allahut),pastaj ia mesova formen e pastrimit dhe i thashe :
Shko pastrohu! Pasi qe te pastrohesh dhe te marresh abdes,eja qe te falesh me ne.
I thashe: Une do te pres! U fal namazi. U kthye imami por nuk e pa njeriun dot.Pasi u ben gati per te shkuar imami shikonte ta gjente njeriun kur ja ne te dalur nje djalosh e lajmeroi se nje njeri i zi kishte rene i vdekur ne vendin e marrjes se abdesit.
Kur shkoi imami pa se vertet ai ishte dhe kishte mbetur ne vend i vdekur.

O Zoti yne! Sa vdekje e mire… O Zoti yne! Sa vdekje e mire…

Ky njeri i zi ishte i krishtere dhe punonte afer xhamise

.Ky tregim është i vertete dhe ka ndodhur ne vitin 1974.

Xhenazen e tij e kishin percjellur shume vellezer muslimane.














15 .  DASHURIA DHE KOHA!


All-llahu i madhërishëm në Kur'anin fisnik thotë: "Betohem në kohën!" (Asr, 1)

Njëherë në një ishull jetonin të gjitha llojet e ndjenjave: lumturia, mërzia, dituria dhe dashuria. Një ditë të gjithëve ju njoftuan se ishulli do të fundoset dhe të gjithë ndërtuan aniet e shpëtimit përveç dashurisë. Dëshiroj të mbetet deri në momentin e fundit

. Kur ishulli gati u fundos dashuria vendosi të kërkoj ndihmë: Pasuria kaloi pranë saj në një anije të madhe.

Dashuria e pyeti: "Pasuri, a më merr me vete?" "Jo, nuk mundem" u përgjigj pasuria. "Kam aq shumë ar dhe argjend në anije, sa që nuk ka vend për ty".

Dashuria e luti mërzinë që ta marrë: "Mërzi më merr me vete në anijen tënde!"

"Oh dashuri, aq jam e mërzitur, dhe më duhet të jem vetëm".

Lumturia kaloi pranë dashurisë por meqë ishte aq e gëzuar nuk e dëgjoi fare thirrjen e dashurisë.

Papritmas, dikush pëshpëriti: "Eja dashuri, unë do të marrë."

Ishte ky një plak i moshuar. Aq e lumtur dhe e gëzuar dashuria harroi ta pyes plakun se ku po shkojnë.

Kur arritën në vendin e caktuar plaku shkoi rrugës së tij. E vetëdijshme sa i kishte borxh plakut dashuria e pyet një dijetar: "Kush më ndihmoi dhe shpëtoi?"

"Ishte koha" u përgjigj dijetari "Koha?" u habit dashuria. "përse më ndihmoi ajo?"

Dijetari qeshi dhe me urtësi iu përgjigj: "Sepse vetëm koha është e aftë të kuptoj vlerën e vërtetë të dashurisë".

Muhammedi, a.s. e kishte dërgua një njeri në udhëtim i cili shokëve të tij ju kishte bërë imam gjatë namazit dhe e fillonte dhe mbaronte namazin me kaptinën Ihlas (Kul Huvull-llahu). Kur u kthyen i treguan për këtë Pejgamberit a.s. i cili tha: "Pyeteni, përse ka vepruar kështu"

Ata e pyetën dhe ai u përgjigj: "Sepse kjo është kaptinë e atributeve të Gjithëmëshirshmit dhe unë e dua ta lexojë"

Pejgamberi a.s. tha: "Lajmëroni se edhe All-llahu e donë atë!" (Transmeton Aisha, shënon Buhariu)













17. Zoti, e keqja dhe pyetjet e pakëndshme!

Profesori i universitetit u bëri studentëve këtë pyetje: "A krijoi Zoti çdo gjë që ekziston?" Një student me guxim u përgjigj: "Po, Zoti krijoi çdo gjë që ekziston." "Zoti krijoi çdo gjë?" pyeti edhe njëherë profesori.

"Po, profesor." u përgjigj studenti. Profesori vazhdoi pastaj: "Nëse Zoti krijoi çdo gjë, atëherë krijoi edhe të keqen. Meqë e keqja ekziston dhe duke marrë parasysh principin që si na përcakton çfarë të punojmë, atëherë Zoti është i keq! Studenti heshti, ndërsa profesori përplot ego konstatoi dhe argumentoi edhe njëherë që ajo që besojnë të krishterët në realitet është mit. Studenti tjetër ngriti dorën dhe kërkoi ta pyet diç profesorin. "Natyrisht" u përgjigj profesori . . .

Studenti u ngrit dhe tha: "Profesor a ekziston të ftohtët?"

"Çfarë pyetje është kjo? Natyrisht që ekziston. A nuk e ke ndier kurrë të ftohtë?" Studentët u çuditën në pyetjen e kolegut. Studenti u përgjigj:

"Në realitet, profesor të ftohtët nuk ekziston. Sipas ligjeve të fizikës, atë që ne e mendojmë të ftohtë, në realitet është mungesë e nxehtësisë. Secili trup ose objekt sipas studimeve ka ose transmeton energjinë, ndërsa nxehtësia është ajo që trupi ka ose transmeton energjinë. Zeroja absolute d.m.th. mungesë totale e nxehtësisë, të gjitha gjërat bëhen inerte dhe të paafta për reaksion në këtë temperaturë. Ftohtësia nuk ekziston. Ne e kemi krijuar këtë fjalë që të përshkruajmë si ndihemi nëse nuk kemi nxehtësi.

Studenti vazhdoi me pyetje: "Profesor a ekziston errësira?" Profesori u përgjigj: "Natyrisht që ekziston."

Studenti në këtë vazhdoi: "Përsëri e keni gabim profesor, as errësira nuk ekziston. Errësira në realitet është mungesë e dritës. Dritën mund ta studiojmë, por errësirën jo.

Në realitet mund të shërbehemi me prizmën e Njutonit që të zbërthejmë dritën e bardhë në shumë ngjyra dhe të studiojmë gjatësitë e ndryshme valore të dritës në secilën ngjyrë.

Nuk mund ta masim errësirën. Rrezja më e rëndomtë dritës mund të depërtojë në botën e errësirës duke e ndriçuar atë. Si mund ta dini sa është e errët një hapësirë e caktuar? Duke matur sasinë e dritës prezente. A nuk është kjo e saktë? Errësira është term që njerëzit e përdorin që të përshkruajnë çfarë ndodh nëse nuk ka dritë."

Në fund, studenti pyeti: "Profesor a ekziston e keqja?" Tani diç më i sigurtë profesori u përgjigj: "Natyrisht siç kam theksuar më parë. E shohim të keqen për çdo ditë. Më së shumti në shembujt e përditshëm të njerëzve të panjerëzishëm ndaj tjerëve . . . në krimet dhe dhunën në tërë botën. Këto manifestime nuk janë asgjë përveç se e keqja."

Në këtë studenti u përgjigj: "Profesor, e keqja nuk ekziston, ose së paku nuk ekziston në vete. E keqja thjeshtë është mosprezenca e Zotit. Mu sikur errësira dhe të ftohtët, këto janë terme që njerëzit i kanë krijuar të përshkruajnë mungesën e Zotit. Zoti nuk e krijoi të keqen. E keqja nuk është sikur feja dhe dashuria të cilat ekzistojnë mu sikur që ekziston drita dhe nxehtësia.

E keqja është pasojë e asaj që ndodhë kur në zemrën e njeriut nuk paraqitet dashuria e Zotit. Mu sikur ftohtësinë që e përjetojmë në mungesë nxehtësie, ose errësirën që e përjetojmë në mungesë të dritës."

Profesori u ulë pa fjalë.














18. Për pak sa nuk e shita fenë islame !!!


Para disa viteve, imami i një xhamie u transferua në qytetin e Londrës (Britanisë së Madhe), i cili thuhet se çdo ditë udhëtonte me autobus nga vendi ku banonte, deri në Londër. Pas disa javësh të transferimit të imamit në Londër,i cili në të shumtën e rasteve udhëtonte më të njëjtin autobus si dhe më të njëjtin ngasës, një ditë prej ditësh gjersa bëri pagesën e biletës, vërejti se drejtuesi i autobusit i kishte kthyer 20 penc më shumë se sa që ishte dashtë t'i ktheheshin nga shuma e biletës. Duke parë se kishte në duart e tij një shumë që doemos duhej kthyer tek pronari i saj, përsëri mendoi; harroje këtë çështje, është vërtetë një shumë e vogël, andaj askush nuk do të interesohej për këtë, duke mos harruar faktin se kompanitë e transportit publik, në këtë rast autobusët, përfitojnë të hyra të mëdha për çdo ditë, prandaj 20 penc nuk do t'i dëmtoj aspak, përkundrazi këto 20 penc do t'i ruaj dhe do ta llogaris si një dhuratë nga Allahu i Madhërishëm dhe do të heshti.

Koha po kalonte dhe erdhi momenti që autobusi të ndalej në destinacionin ku imami ishte nisur, para se të zbriste nga autobusi, u ndal pak dhe zgjati dorën për t'i dhënë shoferit 20 cent (penc), duke i thënë atij: Ja urdhëro këtë shumë, më keni dhuruar më shumë se sa duhej!!! I mori shoferi parat dhe buzëqeshi, më pas pyeti: A nuk jeni ju Imami i ri i këtij rajoni? Unë që shumë kohë jam duke u menduar që të vi në xhamin e juaj për t'u njohur me fenë islame, për këtë qëllim të dhurova shumën e tepruar të parave për të parë se si do të jetë veprimi i juaj !!!! Më të zbritur të imamit nga autobusi, i ndjeu një dobësi në këmbët e tij dhe derisa nuk ra për toke nga kjo gjendje e frikshme, me tutje u mbështet për pemën më të afërt që ishte aty pari, u mbajt për të që mos të rrezohej, shikoi lart në qiell duke e lutur Allahun lotët filluan t'i rridhnin: O Zot, desha ta shes Islamin për vetëm 20 penc (cent).

Të nderuar vëllezër dhe motra, neve nuk jemi në gjendje t'i njohim qëllimet e njerëzve se çfarë në të vërtetë dëshirojnë nga ne. Nganjëherë mund ndodh që të mos jemi në gjendje që njerëzit të na lexojnë, apo të jemi ai islami që do dalloj muslimanin nga jomuslimani, së këndejmi, nga gjithë ne kërkohet që doemos të tregohemi shembull për të tjerët dhe gjithnjë të jemi të drejtë dhe komfor dispozitave të Allahut të Madhërishëm, pasiqë nuk jemi në dijeni se kush i mbikëqyrë sjelljet tona, e më pas të na gjykoj si musliman, e mbi të gjitha si rezultat i sjelljeve tona, gjykohet dhe sulmohet islami në tërësi. Lusim Allahun e Madhërishëm që të na furnizoj me dituri të dobishme dhe punë të mira, të pranuara, gjithashtu i lutëm Allahut që të na mbrojë nga dija e padobishme dhe të na bëj prej atyre që gjithnjë ndjejnë pranin e Krijuesit Fuqiplotë. Lusim Allahun e Madhërishëm që të mos na sprovoj me sprova të tilla dhe t'na bej prej atyre që i kanë frikë Allahut haptas dhe fshehurazi.















19 .Gjenerata e cila nuk përsëritet


Një ditë përderisa halifi Omer b. Hattabi r.a. ishte në shoqëri të sahabëve, erdhën dy djelmosha duke sjellur para vetit një beduin.
Posa erdhën tek Omeri r.a., ai tha:

"Çfarë do të thotë kjo?"

Ata thanë: "Ky njeri e ka mbytur babain tonë."

"A e ke mbytur babain e tyre?" - pyeti Omeri r.a..

"Po." - u përgjigj beduini.

"Si e mbyte?" - pyeti halifi.

Beduini u përgjigj: "Hyri me devetë e tij në tokën time. Unë i tërhoqa vërejtjen, por ai nuk vëri veshin fjalëve të mia, dhe hodha një gur mbi te. Guri e goditi në kokë dhe ai vdiq."

Omeri r.a. në këtë tha: "Hakmarrja është varja!" Urdhri i cili shkruhej dhe gjykimi nuk pranoi diskutim.

Omeri r.a. nuk pyeti për familjen e këtij njeriu. Omeri r.a. nuk pyeti fare se a ishte nga familja me nam, e fuqishme, e madhe dhe çfarë pozite kishte në shoqëri. Omeri r.a. asgjë nga këto nuk e interesonte, sepse ishte i drejtë në gjykim në ligjin e Allahut.

Sikur të ishte në pyetje edhe i biri, do ta kryente hakmarrjen.

Ky njeri tha: "O udhëheqës i besimtarëve, të lutem në emër të Atij që krijoi qiejt dhe tokën, të më lirosh vetëm një natë. Dëshiroj të shkoj te familja ime, bashkëshortja dhe fëmijët në shkretëtirë.

Dëshiroj t'i njoftoj që do të më varësh. Pastaj do të kthehem. Betohem në Allahun, se përveç Allahut nuk kanë askënd."

Omeri r.a. tha: "Kush garanton për ty që do të kthehesh?" Të gjithë njerëzit heshtën. Këtë beduin nuk e njihte askush. Nuk e dinin as ku jeton, ku e ka tendën, e as cilit fis i takon. Si mund të garantonte dikush për te? Ishte kjo garancë për jetë. Kush do t'i kundërvihej Omerit r.a. në aplikimin e ligjit të Allahut nëse beduini nuk kthehej? Kush ishte ai që të ndërmjetësonte për te? Sahabët heshtën.

Omeri r.a. ndjeu një vështirësi dhe ishte në dilemë. Çfarë të bënte? A thua ta varë njeriun e t'i lërë fëmijët e tij të vdesin nga uria? Apo ta lëshojë pa kurrfarë garance, me ç'rast do të humbasë haku i të vrarit?

Njerëzit heshtën, ndërsa Omeri r.a. hamendej dhe u kthye kah djelmoshat duke i pyetur: "A po ia falni?" "Jo." - u përgjigjen djelmoshat.

Omeri r.a. përsëri tha: "Njerëz, kush do të garantojë për këtë njeri?"

Ebu Dherr el-Gifari u ngrit dhe ashtu plak përplot askezë dhe sinqeritet tha: "O udhëheqës i besimtarëve, unë garantoj për këtë njeri."

Omeri r.a. i tha: "Ky është vrasës."

Ndërsa Ebu Dherri tha: "Po, edhe pse është vrasës."

Omeri r.a. e pyeti: "A e njeh?"

Ebu Dherri tha: "Jo."

Omeri r.a. përsëri e pyeti: "Si do të garantosh për këtë?"

Ebu Dherri tha: "Vërejta në fytyrën e tij shenjat e besimtarit. Kuptova që nuk po gënjen dhe inshallah do të kthehet."

Omeri r.a. tha: "Ebu Dherr, mos mendo se do të lëshoj nëse nuk kthehet brenda tri ditëve!"

Ebu Dherri tha: "Allahu është i vetmi Ndihmues, o udhëheqës i besimtarëve."

Omeri r.a. e lëshoi këtë njeri të shkojë në shtëpi dhe të përgatitet: të përshëndetet me gruan dhe fëmijët e tij, e pastaj të kthehet. Omeri r.a. nuk harroi terminin e marrëveshjes dhe numëronte çdo ditë.

Ditën e tretë në kohën e ikindisë, tellalli thirri njerëzit. Populli ishte mbledhur si dhe dy djelmoshat e babait të vrarë. Ebu Dherri qëndronte pranë Omerit r.a..

Omeri r.a. e pyeti: "Ku është njeriu?"

Ebu Dherri u përgjigj: "Nuk e di , o udhëheqës i besimtarëve!"

Sahabët heshtnin, ndienin vështirësi për të cilën askush nuk e dinte përveç Allahut xh.sh.. Është e vërtetë që Ebu Dherri ishte ngulitur thellë në zemrën e Omerit r.a. dhe e dinte që do të jepte çdo gjë për te, por ky ishte ligj i Allahut.

Ky ishte sistem i jetës. Këto ishin rregullat e Zotit dhe askush nuk kishte të drejtë të luajë me këto rregulla.

Diç para se të perëndojë dielli, njeriu u paraqit.

Omeri r.a. solli tekbir, poashtu edhe myslimanët tjerë.

Omeri r.a. tha: "O njeri, sikur të mbeteshe në shkretëtirë, nuk do të dinim për ty as vendin ku jeton."

Ai u përgjigj: "O udhëheqës i besimtarëve! Për Allahun, unë nuk frikësohem nga ti, por nga Ai i cili di të fshehtën dhe të brendshmen. Ja, udhëheqës i besimtarëve, e lashë bashkëshorten dhe fëmijët në mes shkretëtirës pa ujë dhe pa asnjë thërrmi buke, erdha që të ekzekutohet urdhri mbi mua për vrasje.
U frikësova mos do të thotë dikush në mes njerëzve se e theva premtimin."

Omeri r.a. e pyeti Ebu Dherrin: "Përse ke garantuar për te?"

Ebu Dherri tha: "U frikësova që njerëzit mos të thonë se ka humbur mirësia në mesin e njerëzve."

Omeri r.a. u kthye kah djelmoshat dhe tha: "Çfarë ju mendoni?"

Ata duke qarë thanë: "Ja falim për sinqeritetin e tij, o udhëheqës i besimtarëve. U frikësuam që të mos thotë dikush se ka humbur falja në mes njerëzve."

Omeri r.a. klithi: "Allahu ekber", ndërsa lotët lagnin mjekrën e tij, pastaj tha:

"Allahu ju shpërbleftë për faljen tuaj, djelmosha. Allahu e shpërbleftë Ebu Dherrin që e shpëtoi këtë njeri! Allahu e shpërbleftë beduinin për sinqeritetin e tij dhe për mbajtjen e premtimit!

Allahu e shpërbleftë Omerin për drejtësinë dhe dhembshurinë e tij!"

Një prej muhadithëve ka thënë: "Pasha Atë në dorën e të Cilit është shpirti im, lumturia e imanit dhe islamit është varrosur në çefinat e Omerit.













20.Lotët e njeriut më të shtrenjtë


Më lër, vëlla i dashur, të të njoftoj me disa raste, në të cilat ka qarë i dashuri ynë i zgjedhur Muhamedi (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), para shokëve të tij të ndershëm (Allahu qoftë i kënaqur prej tyre!).

Pas betejës së Uhudit Profeti (alejhi selam) zbriti në fushëbetejë dhe filloi të vështrojë shehidët (dëshmorët) prej muslimanëve dhe gjeti në mesin e tyre xhaxhanë e tij, luanin e Allahut, Hamza ibn Abdulmutalib, të vrarë, me hundë e me veshë të prerë, me bark të shqyer, mëlçia e tij ishte hequr dhe pasi ishte hequr një pjesë e saj (mëlçisë) ishte hedhur mbi trupin e tij. Profeti (alejhi selam) qau e nga të qarët e tij të shumtë filluan të qajnë të gjithë shokët e tij (Allahu qoftë i kënaqur prej tyre!).

Dhe ja një moment tjetër nga jeta e tij. Njëherë Profeti (alejhi selam) ishte me shokët e tij duke u kthyer nga njëra prej betejave të tyre. Gjatë rrugës Profeti (alejhi selam) qëndroi te një varr i vjetër, i vetmuar në shkretëtirë, asgjë nuk kishte përreth këtij varri, u ul dhe filloi të qajë me një të qarë të madhe. Kur erdhën sahabët, e pyeti atë Umer ibn Hatabi për shkakun e kësaj të qare të madhe te ky varr dhe ai u përgjigj: "Ky është varri i nënës time, i kërkova leje Allahut për ta vizituar atë e më dha leje, i kërkova leje që të kërkoj falje për të e nuk më dha leje."

Sikurse që e di, vëlla i nderuar, se nëna e Profetit (alejhi selam) Emineja nuk ka qenë në Islam dhe se ajo ka vdekur shumë kohë para profetësisë së të dërguarit të Allahut dhe se kërkimi i faljes nuk lejohet për jomuslimanët, mirëpo Profeti (alejhi selam) me mëshirën e tij dhe me dashurinë që ndien një bir për nënën e tij qau me këtë të qarë të fortë.

Dhe, së fundi, e mbyllim këtë përkujtim me një rast të tretë, në të cilin ka qarë Profeti (alejhi selam). Kjo ka ndodhur kur Ebu el Asi ra rob në duart e muslimanëve pas njërës nga luftërat (e në atë kohë Ebu el Asi ka qenë idhujtar) dhe ky ishte bashkëshorti i Zejnebes bijës së Profetit (alejhi selam), ndërkohë që martesa me idhujtarët nuk ishte ndaluar ende. Zejnebja erdhi që ta lironte bashkëshortin e saj dhe me vete nuk kishte të holla, përveç një varëse që e kishte trashëguar nga nëna e saj Hatixhja, dhe kur e pa Profeti (alejhi selam) këtë varëse kujtoi bashkëshorten e tij të mirë e të sinqertë e cila kishte ndërruar jetë dhe qau.